Ν.Σ. - Το κάμπινγκ

Δεν μεγάλωσες κάνοντας κάμπινγκ, ούτε έχεις παιδικές μνήμες από curry mat, sleeping bags και αντίσκηνα. Δεν έχεις ξυπνήσει ποτέ δίπλα στη θάλασσα από τις πρωινές φωνές των τζιτζικιών και το σημαντικότερο δεν έχεις κοιμηθεί ποτέ καταγής. Χάνεις! Το κάμπινγκ, δεν είναι οικονομία, το κάμπινγκ δεν είναι μόδα. Το κάμπινγκ όταν είναι συνειδητή επιλογή  είναι απόφαση, είναι βήμα, είναι μάθηση, είναι αυτό το προσωπικό σου καλοκαίρι που αναζητάς ανάμεσα σε πολλούς αβάσταχτους χειμώνες!

            Το κάμπινγκ έχει δικούς του κανόνες συμβίωσης και συμπεριφοράς. Φέρει μια ιδιαίτερη, ξεχασμένη κουλτούρα, τόσο αναγκαία σήμερα. Είναι μια κοινωνία προς μίμηση, ένας πολιτισμός που βρίθει ουμανισμού, αξιοπρέπειας, σεβασμού. Είναι τόσο απογυμνωμένη η ουσία μέσα στα ημίγυμνα σώματα των παρευρισκομένων που καμιά μάσκα δε βρίσκει καρφί να κρεμαστεί στις διάφανες κρυστάλλινες συμπεριφορές. Τόπος απλότητας, άνθρωποι δοτικοί, απαλλαγμένοι από τα πολλά, εκτιμητές των αναγκαίων, πρεσβευτές του σημαντικού, μειλίχιοι, απολαυστικοί, δοτικοί. Περιορισμένοι στις σκηνές τους και απέραντοι στη φύση, με ματιές που κοιτούν πέρα από τον ατελείωτο μακρινό ορίζοντα. Ήρεμοι μέσα στην αχαλίνωτη περιπετειώδη φύση τους, γαλήνιοι μέσα στην ακατάπαυστη ανάγκη τους για ανακάλυψη.

Οι δε παράταιροι, δεν κρίνονται από κανένα πέρα από την ίδια τους την αδυναμία προσαρμογής σε αυτόν τον τόπο, που δε μπορεί να ριζώσει η ψευτιά δεν μπορεί να ανθίσει η πόζα, δεν υπάρχει ο ρόλος,  μόνο άνθρωποι που εναρμονίζονται με τη φύση, με τους άλλους, με τον εαυτό τους τον ίδιο σε αυτόν τον τόπο του εγώ και του εμείς. Στο κάμπινγκ δεν ξεχωρίζεις, «ξεχωρίζεσαι».  Ό, τι σου λείπει σε πληγώνει, ό, τι λάθεψες σε στοιχειώνει,  ότι πέτυχες σε γεμίζει. Πετάς και κρατάς!  Στο κάμπινγκ τα συναισθήματα ξεβάφονται, μένει η αλήθεια, λεπίδα  και βαμβάκι, πληγή και επούλωση! Είναι τόση η ησυχία μέσα στους οδηγητικούς ήχους της φύσης που σε κάθε παφλασμό βγαίνει στην ακτή η φωνή της κρυμμένης σου αλήθειας, η υστερία της πιο καλά βυθισμένης σου ανάγκης και τίποτα πια δεν είναι αμφιβολία και οι ερωτήσεις σβήνουνε σαν τον ήλιο πίσω από τους λόφους και ξεπροβάλλουν αθρόες και αβίαστες οι απαντήσεις σαν τα χιλιάδες αστέρια του νυχτερινού ουράνιου θόλου  πάνω από το απόλυτο σκοτάδι της γης!

      Το κάμπινγκ είναι θύμηση ελευθερίας. Τοκετός! Αναγεννιέσαι αθόρυβα με την πάροδο των ημερών που βλέπεις να αλλάζεις ρυθμούς, διαθέσεις, σκέψεις και κάθε επιλογή παίρνει ανάσα από τα ξεχασμένα σου θέλω και έρχεται η στιγμή που δεν βουτάς στη θάλασσα γιατί βρίσκεται μπροστά σου αλλά γιατί πραγματικά θέλεις να κολυμπήσεις. Το κάμπινγκ ξεγυμνώνει την ψευδαίσθηση, αποκαλύπτει το φως που κάνει τα επιτηδευμένα ορατά και τίποτα τεχνητό και κατασκευασμένο δε μένει πια μέσα σου και γύρω σου, πέρα από τη σκηνή και μερικά καρεκλάκια. Το κάμπινγκ δεν είναι μύθος, δεν έχει μυστήριο, δεν φέρει φρούδες ελπίδες καλοπέρασης και καλοζωίας. Είναι ράπισμα, αρπαγή των παρωπίδων, ο διάφανος βυθός σου, το βήμα όπου ως υπόλογος ηθικά, απέναντι σε όλους όσους κουβαλάς μέσα σου  και κοινωνικά σε όσους ζουν δίπλα σου, αξιολογείσαι από εσένα.  Είναι το κρύσταλλο που διαφαίνεται άσπιλο το κάτοπτρο της αριστοτελικής εντελέχειάς σου. Τόπος συνθήκης και ειρήνης, ψυχής και σώματος, όπου ο χρόνος μετράται πια σε στιγμές και τα ωράρια δεν επιβάλλονται, επιλέγονται κατά το θεμιτό και όχι κατά το δοκούν.  Γίνεσαι εσύ, άλλοτε ιεροτελεστικά και άλλοτε βάναυσα, μα είναι τόσο αναζωογονητική η κάθαρση που επιτυγχάνεται που δεν θυμάσαι τίποτα και γίνεσαι tabula rasa έτοιμος για όλα με βλέμμα στραμμένο στο σήμερα, νου απορροφημένο στο αύριο  και πόδια καλά στερεωμένα  στο πριν και το μετά! Αδειάζεις από τα σκουπίδια, καθαρίζεις τη φύρα, πετάς πλουμίδια και άχρηστα «πρέπει» και «μη», γυαλίζεις τη ταμπέλα σου και βλέπεις ξεκάθαρα ποιος είσαι.

Το κάμπινγκ είναι γλώσσα, γλώσσα μητρική. Σου κοινωνεί  τα μηνύματα που ψάχνεις μέσα σου κάθε μέρα στον κόλαφο των υποχρεώσεων και τον κυκεώνα του σύγχρονου τρόπου ζωής.  Επανεκτιμάς το αρχέτυπο, αναγνωρίζεις τα αντίγραφα: τη σκιά του δέντρου και της ομπρέλας, τη δροσιά της θαλασσινής αύρας και του   ανεμιστήρα. Επαναπροσδιορίζεις τι χρειάζεσαι, ξυπνάς από το λήθαργο της κατανάλωσης, από την αυταπάτη της υπέρμετρης υλιστικής κατοχής. Κάθε μέρα θέλεις και λιγότερα βιομηχανοποιημένα αγαθά, γίνονται ξένα και εχθρικά σε ένα τόπο που πια αρχίζεις να αισθάνεσαι ότι βρίσκεις την ηρεμία σου και σε ενοχλεί επιτέλους η βρωμιά του λούστρινου εξώφυλλου. Το κάμπινγκ είναι ξεκούραση. Αποδυναμώνει τους φόβους, είναι ανάσα, αφετηρία, ξεκίνημα. Αυτό που χρειάζεσαι  για να αντέξεις τους μήνες που έπονται για να θυμάσαι την αλήθεια σου καθώς κουμπώνεις τα μανίκια και ταιριάζεις τη στολή σου προτού ξαναμπείς στη σειρά σου και αδιαμαρτύρητα υπακούσεις στην προσταγή : « Σημειωτών… Μαρς»

Ν.Σ.- Το κάμπινγκ