Μπιούμπι Φρίντα (Αθήνα 1938-2008)
Η Φρίντα Μπιούμπι γεννήθηκε στην Αθήνα το 1938 και σπούδασε δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο. Στις ΗΠΑ ξεκίνησε τη δημοσιογραφική της σταδιοδρομία, συνεργαζόμενη με διάφορα έντυπα, ενώ το 1967 έδινε ανταποκρίσεις για το περιοδικό "Γυναίκα". Το 1973 επέστρεψε στην Ελλάδα. Συνέχισε τη συνεργασία με το περιοδικό "Γυναίκα", δημοσιεύοντας έρευνες, σχόλια, χρονογραφήματα και ελεύθερο ρεπορτάζ, ενώ αργότερα άρχισε να συνεργάζεται με το περιοδικό "Τετράδιο", τις εφημερίδες "Αθηναική" και "Καθημερινή" και από το 1976 με το "Βήμα" και τον "Ταχυδρόμο". Επίσης διετέλεσε διευθύντρια της ελληνικής έκδοσης του "Readers Digest". Η Φρίντα Μπιούμπι πέθανε τον Ιανουάριο του 2008 μετά από μακροχρόνια ασθένεια.
Πηγή : greekbooks.gr
"Δεκατρία φεγγάρια μετά" (Αποσπάσματα)
"Ήταν η βροχή έξω, το τζάκι μέσα, η θαλπωρή εκείνου του σπιτιού... Και η αγκαλιά. Μεγάλο πράγμα η αγκαλιά, δεν είναι; Είναι σαν να γεμίζουν τα άδεια σημεία της ύπαρξης. Ασφάλεια. Δεν κρυώνεις. Και δεν έχεις ανάγκη από σεξ... Είναι περίεργο. <Φλας, φλας, φλας. Φλας σ' εσένα που στεγνώνεις τα ρούχα μπροστά στο τζάκι. Σ' εσένα που την ταΐζεις γελώντας. Σ' εσένα που στήνεις μια ακόμη παράσταση, μόνο γι' αυτήν. Σ' εσένα που θέλεις να την πείσεις ότι ο έρωτάς σας είναι πλήρης, αν και ανολοκλήρωτος>."
"Αντιλαμβανόμουν τον κίνδυνο του να σ' ερωτευτώ. Ήθελα να να μη σε σκέφτομαι. Νόμισα ότι τα κατάφερα. Χρησιμοποίησα όλα τα επιχειρήματα, για να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν πρέπει να σ' ερωτευτώ... Νόμισα ότι σ' έχω ξεπεράσει αρκετά για να έρθω σήμερα εδώ... Αλλά τώρα ξέρω ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Δε θέλω το κορμί σου μόνο. θέλω την ψυχή .Θέλω να σε βλέπω, να σ' ακούω, να σε ξέρω... Να βρίσκομαι στο περιβάλλον σου. Να σ' αγγίζω, να σε μυρίζω. Να μαθαίνω για σένα, να μαθαίνω από σένα... Το χειρότερο, το πιο βασανιστικό, είναι ότι σε θέλω αποκλειστικά πράγμα που ξέρω ότι δεν μπορεί να γίνει, ότι είναι παράλογο να το ζητήσω. Θέλω να..."
"Οι ερωτευμένοι πάντα νομίζουν ότι θέλουν να τελειώσουν τη ζωή τους μαζί. Η πείρα όμως μας διδάσκει το αντίθετο... Αλλά πως μπορεί να πετάει κανείς έναν έρωτα που του προσφέρεται, πριν τον δοκιμάσει; Είναι απάνθρωπο- σήμερα μάλιστα, που οι έρωτες είναι σπάνιοι... Πώς μπορείς να βάζεις λογική στον έρωτα; Δεν χωράει λογική στον έρωτα, δεν χωράει υπολογισμούς Τον αφήνεις απλώς να σε παρασύρει..."
"-Πώς μπόρεσες να ερωτευτείς έναν άνθρωπο τόσο μακριά απ' το ιδανικό σου, τόσο αντίθετο απ' αυτόν που είχες ανάγκη να έχεις κοντά σου...
-Πώς μπόρεσα, αλήθεια;... Πώς γίνεται και μια χειρονομία, μια κίνηση, ένα βλέμμα αναστατώνει το αίμα σου; Δεν το έχεις νιώσει ποτέ αυτό το μυστήριο της καρδιάς; Αυτό το πέταγμα στα ουράνια, τον ίλιγγο που δεν κατορθώνεται με κανένα ναρκωτικό, με κανένα ποτό;
-Και βέβαια το έχω νιώσει. Αλλά πρέπει να αφεθείς για να το νιώσεις. Και θέλω να καταλάβω πως επέτρεψες στον εαυτό σου ν' αφεθεί σ' αυτήν την περίπτωση. Δεν τον ερωτεύτηκες με την πρώτη ματιά. Δεν έπεσες κάτω μόλις τον είδες. Είχες την δυνατότητα να τον γνωρίσεις. Είχες χρόνο μπροστά σου για να καταλάβεις ότι δεν μπορούσε να σ' ερωτευτεί- τουλάχιστον με τον τρόπο που φαντάζομαι ότι θα ήθελες να σ' ερωτευτεί. Ήξερες ότι ήταν επικίνδυνος. Ότι έπαιζε παιχνίδια για να ικανοποιήσει τον εγωισμό του. Το ήξερες κιόλας ότι δεν μπορούσε ν' αγαπήσει..."
"- Ξέρεις τι θέλω να κατορθώσω πάνω απ' όλα;
- Όχι, όχι, όχι! Δεν θέλω να ξέρω. Δεν θέλω να ξέρω τίποτα! φώναζα λυσσασμένα μέσα μου. Αρκετά. Φτάνει πια!... Δες το φεγγάρι. Δες τη θάλασσα. Δες εμένα. Ερωτεύσου, για όνομα του θεού! Ερωτεύσου κάτι, κάποιον, κάποιον άλλον απ' τον εαυτό σου. Σε βαρέθηκα. Κουράστηκα. Σκοτώνεις όλη τη χαρά. Δεν αντιλαμβάνεσαι τίποτα. Δεν βλέπεις τίποτα. Δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Δεν μ' ενδιαφέρει πια το άλυτο πρόβλημά σου.
-... Να ξεπεράσω μόνος μου τις φοβίες μου. Να μην χρειάζομαι βοήθεια, είναι ντροπή να ζητάω βοήθεια. Ίσως επειδή όλα αυτά είναι τόσο άσχημα. Όταν η ασχήμια έρχεται στην επιφάνεια, ντρέπεται κανείς... Ντρέπομαι που έχω φτάσει στο σημείο να χρειάζομαι βοήθεια...
Έλεγε, έλεγε και εγώ ξαπλωμένη κάτω απ 'το φεγγάρι, ένιωθα τα δάκρυά μου να κυλούν στ' αφτιά μου, στα μαλλιά μου και να μουσκεύουν τα μαξιλάρια, λες και ήμουν η ηρωίδα σε κάποιο φιλμ μελό. Το πρόσωπό μου έκαιγε. Τα μάτια μου έτσουζαν. Είχα θυμώσει. Είχα εξοργιστεί, επειδή η νύχτα ήταν τόσο ερωτική και πήγαινε χαμένη. Πόσες άλλες τέτοιες νύχτες θα είχα την ευκαιρία να ζήσω; Θα υπήρχαν κάποιες που θα ήμουν αγκαλιά με κάποιον; Είχα μπουχτίσει από προβλήματα κι εγωισμούς. Μάνιαζα που τον ήθελα τόσο. Ήταν κρίμα που μόνο την δική του αγκαλιά ήθελα, μόνο το δικό του κορμί, μόνο τη δική του ψυχή..."
" Υπήρξες άραγε ποτέ με σάρκα και οστά ή ήσουν δημιούργημα της φαντασίας μου; Τι ήσουν; Γιατί είχες μπει στη ζωή μου; Γιατί μπαινόβγαινες στη ζωή μου; Τι ήθελες από εμένα; Γιατί;
Έπρεπε να φύγω. Αυτό το αίσθημα φυγής που έχω, η ανάγκη φυγής από πνιγηρές καταστάσεις, απ' το παράπονο, απ' την αδικία, απ' την απουσία αγάπης, απ' την απουσία συνεννόησης, από πράξεις που δεν μπορώ να κατανοήσω... Είμαι ένας αιώνιος δραπέτης. Έχω αυτή την ανάγκη να το βάζω στα πόδια..."
Εκδόσεις : ΕΞΑΝΤΑΣ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου